کشور ایران دارای حدود شش دهه سابقه رسمی برنامه ریزی عمرانی است و برنامه ریزی در خلال این مدت به طور عام و آمایش سرزمین به تبعیت از شرایط اقتصادی، اجتماعی و سیاسی همواره با تغییرات و دگرگونی هایی همراه و فرازو نشیب های بسیا زیادی را شاهد بوده است. لذا شناخت این تحولات برای رسیدن به راهکارهای عملی و رفع تنگناها و موانع فراروی آمایش سرزمین بسیار حیاتی می باشد. بررسی سیر تحولات آمایش سرزمین طی سا لهای  گذشته از این واقعیت حکایت دارد که موضوع عدم تعادلهای منطقه ای و عدم استفاده ازقابلیت های سرزمینی و به عبارتی توسعه نیافتگی بخشهای وسیعی ازکشورهمواره به عنوان یکی از مهمترین دغدغه های برنامه ریزان چه قبل و چه بعد از انقلاب بوده است. به همین دلیل نیزطی سالهای گذشته اقدامات گسترده چه در قالب طرحهای مطالعاتی یا تدوین قوانین و مقررات صورت گرفت، اما به دلایل مختلف، این اقدامات عقیم مانده و کماکان موضوع آمایش سرزمین و توزیع عادلانه فعالیت ها و جمعیت در پهنه سرزمین در کانون توجهات برنامه ریزان وتصمیم گیران کشور قرار گرفته است.