به دنبال مسائل زیست محیطی، مبحث توسعه پایدار در سال ۱۹۸۷ از طریق گزارش براندلند مطرح گردید. در همین زمینه، نظریهپردازان برنامهریزی شهری مقوله شهر پایدار و در قالب آن رشد هوشمند را در دستور کار قرار دادند. در این پژوهش، هدف؛ بررسی شاخصهای رشد هوشمند شهری در شهر مشهد بر اساس سه شاخص فشردگی، زیست محیطی و دسترسی به تفکیک مناطق شهرداری میباشد. روش اصلی مورد استفاده در این پژوهش، روش توصیفی/ تحلیلی میباشد که با استفاده از تکنیک ANP انجام شده است. نتایج این پژوهش نشان میدهد که در شاخص فشردگی که از روشهای پیشنهادی تسای و مدلهای هلدرن، هرفیندال و هندرسون استفاده شده، منطقه یک با امتیاز ۱۵۰/۰، در شاخص دسترسی به وسایل حمل و نقل همگانی و مسیرهای ویژه دوچرخه که با استفاده از روش شعاع خدماترسانی در GIS تحلیل شده، منطقه ثامن با امتیاز ۱۶۶/۰ و در شاخص زیست محیطی که با استفاده از روشهای مختلف در GIS مورد سنجش قرار گرفت، منطقه یازده با امتیاز ۱۶۳/۰ بهترین وضعیت را داشتهاند. در نهایت نیز با تلفیق و تحلیل شاخصهای مورد سنجش این پژوهش در مدل ANP، مشخص گردید که منطقه هشت شهرداری مشهد با امتیاز ۱۰۸/۰ بهترین ساختار رشد هوشمند شهری را در میان مناطق شهر مشهد داراست. همچنین با استفاده از تحلیل خود همبستگی فضایی موران در نرمافزار GeoDa مشخص گردید که میان شاخصهای دسترسی و زیست محیطی در میان مناطق شهر مشهد تفاوت معنی داری وجود ندارد. فایل کامل این مقاله به صورت رایگان قابل دانلود است.
