یکی از شناخته‌شده‌ترین آسیب‌های اجتماعی که در اکثر جوامع با شدت کمتر یا بیشتر وجود دارد، تکدی‌گری است. آنچه تکدی‌گری را به موضوعی مهم در حیطه سیاست‌گذاری اجتماعی تبدیل می‌کند، نه تنها خود پدیده که پیامدهای آن مانند گسترش آسیب‌های فردی و اجتماعی، شکل‌گیری فضای اجتماعی ناامن، گسترش بی‌عدالتی اجتماعی و هدر رفتن بخشی از نیروی جامعه است. آمارها و اطلاعات موجود نشان می‌دهد تکدی‌گری در شهر تهران بعد از اعتیاد دومین آسیب اجتماعی است، از این رو پرداختن به این موضوع در جهت شناخت ابعاد مختلف آن و ارائه راهکارها و سیاست‌های مناسب حائز اهمیت است. در همین راستا هدف اصلی این مقاله بررسی وضعیت تکدی‌گری در شهر تهران و ارائه سیاست اجتماعی مؤثر است. روش تحقیق اسنادی و سناریونگاری بوده و با بهره‌گیری از مطالعات پیشین و آمار و اطلاعات موجود وضعیت تکدی‌گری، علل و عوامل تأثیرگذار و متولیان رسیدگی به این گروه آسیب‌دیده و در نهایت برنامه‌ها و فعالیت مدیریت شهری، تجزیه و تحلیل شده است. در نهایت با توجه به مرور سیاست‌گذاری‌های فعلی و پیشین در مواجهه با پدیده تکدی‌گری و نیز با بهره‌گیری از رویکردهای نظری کلان وفاق و تضاد، برای انتخاب سیاست اجتماعی مناسب با روش سناریونگاری، دو سناریوی پیشنهادی عملگرا و آرمانگرا ارائه شده است که سناریوی عملگرا مرتبط با حوزه‌های نظری وفاق که بر سطوح فردی و خرد در شکل‌گیری پدیده تکدی‌گری تأکید دارد و سناریوی آرمانگرا در راستای حوزه نظری تضاد، در شکل‌گیری پدیده تکدی‌گری بیشتر نابرابری‌ها و ساختارهای کلان را دخیل می‌کند. فایل کامل این مقاله به صورت رایگان قابل دانلود است.
