به دنبال افزايش جمعيت و وسعت شهرها و همچنين افزايش مسووليت هاي واگذار شده به حکومت هاي شهري، آنها براي مديريت بهينه تر و ارائه خدمات بهتر به شهروندان، شهر تحت نظر خود را به چندين منطقه تقسيم کردند. در واقع تقسيمات شهري ابزاري براي تقسيم شهر به واحدهاي کوچک تر جهت مديريت مناسب تر و بهتر است. تدوين تقسيمات شهر معاصر مبتني بر برنامه ريزي است و عوامل سه گانه «شهر»، «شهروند» و «مديريت شهري» در آن نقش دارند. تقسيمات شهري منتج از تعامل اين عوامل سه گانه، يگانگي و پايداري شهر را رقم زده و گرداندن شهر در لواي مديريتي واحد و يکپارچه را ميسر مي گرداند. در اين راستا منطقه بندي اداري يک شهر به عنوان ابزاري مهم در برنامه ريزي شهرها، به ويژه شهرهاي بزرگ شناخته مي شود. و بايد اذعان نمود که يکي از ابزارهاي چيره شدن بر پيچيدگي شهر، تقسيمات شهري است، پديده اي که اصالتا همزاد شهر بوده است. هدف از اين مقاله تبيين نقش تقسيمات شهر در مديريت يکپارچه شهري در شهر تهران بوده است که با روش تحقيقي توصيفي و تحليلي و با مطالعات تاريخي در زمينه سير تقسيمات شهري تهران سعي در رسيدن به اين مهم را داشته است. بر اساس نتايج بدست آمده دستيابي به توسعه يکپارچه و پايدار شهري و نيز خدمات رساني هماهنگ و يکپارچه به فضاي شهري در گرو مديريت يکپارچه فضاي شهري و مديريت يکپارچه فضاي شهري خود در گرو رعايت اصل تقسيم سلسله مراتبي فضاي شهري است، امري که در کلانشهر تهران تحقيق نيافته است. بنابراين بايد گفت که تقسيم فضاي شهري به صورت سلسله مراتبي مي تواند به عنوان بسترساز شکل گيري مديريت يکپارچه عمل کرد که اين امر به نوبه خود مي تواند يکپارچگي ذي نفعان، يکپارچگي فضايي، يکپارچگي سياستگذاري و يکپارچگي عملکردي را به دنبال داشته باشد.