مجموعه تصميمات مردم ساکن هر شهر، شکل آن شهر را مي سازد. ولي شهر بايد کنترل شود، چون زندگي شهر با هرج و مرج و بدون سازوکارهاي انتظام بخش و قابل اجرا رو به انحطاط خواهد رفت. بر همين اساس همه جوامع براي کنترل تصميمات مردم و عملکرد صحيح و آسان نياز به قوانين و مقررات دارند تا همان مردم بااطمينان زندگي کنند و به کار خود بپردازند و بدانند که از ديگران هم مي توان انتظار پيروي از اين مقررات را داشت. ضوابط و مقررات شهرسازي، آن بخش از تصميمات مردم را که بازتاب فضايي و کالبدي دارد، کنترل و هدايت مي کند و قدر مسلم «توسعه، پايدار» که مفهوم عدالت را در طول زمان و همچنين در عرض زمان دربردارد، مي تواند به عنوان آرمان و مقصد نهايي اين نوع از ضوابط و مقررات قرار گيرد. در واقع، اگر ضوابط و مقررات شهرسازي، به نحو کارآمدي به منظور تحقق اهداف و آرمان هاي توسعه، پايدار تدوين شوند و در صورتي که به نحو کارامدي هم به اجرا درآيند، «تضمين کننده» شکل گيري نوع سکونتگاه (شهر) با آرمان هاي توسعه، پايدار خواهد بود. حال آنکه مطالعه انجام يافته در خصوص ضوابط و مقررات ملاک عمل شهر تهران با استفاده از روش هاي تحقيق گونه شناسي آرماني و تحليل مقايسه اي، حاکي از آن است که از ضوابط و مقررات ملاک عمل فعلي شهر تهران، به دليل عدم انطباق مطلوب اين مقررات و با ويژگي هاي بنيادي و تبعي گونه، آرماني پايدار (ضوابط و مقررات شهرسازي)، نمي توان تحقق کامل اهداف و آرمان هاي شهرسازي و توسعه پايدار را انتظار داشت.