در عصر حاضر«شهرنشيني» به عنوان يک پديده اجتماعي، يکي از ضروريات زندگي محسوب مي شود. شهرها به عنوان مراکز سکونتي داراي کالبد و کارکردهاي متفاوتي هستند. اداره امور شهر و رسيدگي به خواست ها و انتظارات شهروندان، نيازمند وجود بسترها و زمينه هايي است که فارغ از دخالت قدرت سياسي، حوزه حقوق مدني افراد و گروه ها را در بر مي گيرد. در چنين فضا و بستري است که شهروندي زمينه بروز و ظهور پيدا مي کند.
در اين راستا طي دهه هاي اخير، بسياري از استراتژي هاي برنامه ريزي بر ترويج نوعي نگرش مشارکتي به منظور تشويق مديريت و برنامه ريزي از «پايين به بالا» با تاکيد بر اجتماعات محله اي و نظارت بر اقدامات توسعه اي تاکيد داشته اند. به واقع بايد گفت محله ها بارزترين مکان تجلي حيات اجتماعي شهرها هستند که بستر مناسبي براي حضور مردم و مشارکت آنان را در اداره امور شهر و تحقق حاکميت محلي فراهم مي آورند که اين امر جز از طريق تقويت اخلاق شهروندي و تفکر شهروندي حاصل نخواهد شد.
مطالعه حاضر، به بررسي چالش ها و موانع پيش روي مديريت شهري در ارتقاي اخلاق شهروندي با تاکيد بر فقدان نقش نهادهاي مدني و حوزه هاي عمومي در بستر گذار به مشارکت مطلوب از سوي شهروندان، مي‌پردازد.
در اين ميان، علل و عوامل چندي مانع از تحقق نظام فوق مي شوند که در اين مقاله سعي شده است که با تکيه بر روش توصيفي- تحليلي و استفاده از شيوه هاي تحقيق مرور متون و منابع، ضمن بررسي و ريشه يابي مساله مورد نظر، راهکارهايي براي رفع موانع موجود و شکل گيري مديريت منسجم شهري جهت آموزش اخلاق شهروندي، حقوق و مسووليت ها در سطوح مختلف سياست گذاري، برنامه ريزي و اجرا با تاکيد بر شهر تهران ارائه شود.