شهرسازی نوین – طبق تحقیقات گروه Demographia چین به عنوان شلوغ ترین کشور دنیا، دارای ۱۰۲ شهر با جمعیت بیش از یک میلیون نفر است که در سطح دنیا کمتر شناخته شده هستند. برای مثال شهر ساحلی گوانجو واقع در جنوب شرقی کشور چین یکی از شهرهای مهمی است که از هزار سال پیش، مرکزی برای تبادلات اقتصادی بین تمام آسیا و خاورمیانه بوده است. در حال حاضر این شهر، با بیش از ۷ میلیون نفر جمعیت، حدود ۸۰۰ هزار نفر بیش از شهر مادرید و حومه آن در خود جای داده است.

اما در حالی که مادرید یک مرکز فرهنگی و کانون سیاست اسپانیا به شمار می رود، گوانژو با قدمتی بالغ برهزارسال و دارا بودن معابد کهن و کافه های سنتی به ندرت حتی در رسانه های چینی مورد توجه قرار می گیرد در حالی که شهرهای همچون پکن، شانگهای و هنگ گنگ بیشتر سرتیتر اخبار می شوند.

در خارج چین نیز، کمتر کسی از کایفنگ (Kaifeng) چیزی شنیده است، شهری که زمانی پایتخت یک امپراطوری بوده است، یا شهر وی های (Weihai)؛ که جمعیت هر دوی آنها از شهر لیورپول بیشتر است.

توسعه شهرهای چین مقایسی متناوب دارد: در حال حاضر این کشور ۱۱۹ شهر بزرگتر از لیورپول دارد که بر اساس گزارش نهاد جهانی McKinsey شمار این شهرها تا سال ۲۰۲۵ دوبرابر خواهد شد.

از دلایل مهم این رشد می توان به تشویق ساکنان روستاها از سوی دولت به شهرنشینی اشاره کرد.

هدف گذاری چین این بوده تا ۶۰ درصد مردم این کشور تا سال ۲۰۲۰ در شهرها زندگی کنند . در حال حاضر ۵۶.۱ درصد مردم چین شهرنشین هستند و طبق تخمین بانک جهانی، بالغ بر یک میلیارد نفر یا ۷۰ درصد جمعیت این کشور تا سال ۲۰۳۰ در شهرها زندگی خواهند کرد.

هزاران نفر از مقامات رسمی دولت چین تبلیغات گسترده انتخاباتی؛ به منظور متقاعد کردن کشاورزان برای نقل مکان به مناطق شهری نوساز، در سراسر کشور به راه انداخته اند که این مساله روستاها را عملا به شهرهای ارواح تبدیل کرده است.

 از دیگر عوامل رشد شهرها، حرکت مرکز چین به سمت غرب است. برای مثال گویانگ، در سال گذشته در صدر لیست بهترین شهرهای چین از نظر عملکرد بوده است، این شهر به عنوان مرکز استانی کمتر توسعه یافته؛ شاهد رونق در زیرساخت های رایانه ای و ارتباطاتی بوده که شرکت مطرح علی بابا در آن سرمایه گذاری کرده است.

کارخانه ها نیز در حال انتقال به داخل کشور از سواحل هستند. شیانگ یانگ و هنجیانگ که هر دو اکنون بیش از یک میلیون نفر را سکنی داده اند و به عنوان شهرهایی با تولید کم شناخته می شوند در حال تبدیل شدن به شهرهایی با نیروی کار ارزان هستند.دولت محلی در ژنگژو نیز به سهم خود یک زمین بایر را به یک شبه پارک صنعتی به نام فاکسچون تبدیل کرده است که این شهرک بزرگترین مرکز تولید کننده های الکترونیکی است و در حال حاضر نیمی از تمامی آیفون ها در این شهرک ساخته می شوند. در همین حال، کارخانه هایی که از سواحل گران قمیت گریزان هستند، مجبور به عزیمت به سمت مرکز تولید سنتی استان گاندونگ شده اند، به ویژه درصنایعی همچون منسوجات و الکترونیک.

این گرایش به شهرها در تاریخ معاصر چین بی سابقه است. برای دهه ها، حزب حاکم خواستار حفظ ساکنان روستاها در خارج از شهرها بود. دولت از سیستم ثبت خانوادگی تحت عنوان هوکو استفاده می کرده که بر اساس آن مردم تنها در مناطقی که ثبت نام کرده بودند می توانستند از خدمات درمانی، آموزشی و سایر خدمات اجتماعی بهره مند شوند. اما در حال حاضر مقامات برای به جلب اشتیاق کشاورزان به زندگی در شهرها در حال پیشنهاد ثبت شهری با وعده منافع بهتر هستند.

نتیجه این سیاست ها رشد مراکز شهری در تمام ابعاد میباشد که برای سال ۲۰۲۵ چین ۲۲۱ شهر با جمعیت حداقل یک میلیون نفر خواهد داشت و این به معنای یک انفجار در ساخت و ساز مسکن، جاده ها و سیستم های حمل و نقل است.

اما بسیاری از مردم نگران هستند که این متروپلیس های تازه متولد شده هویت خود را از دست خواهند داد. چرا که دولت چین قصد دارد ۳۰ درصد ساختمان های یک دهه آینده را از ساختمان های پیش ساخته تامین کند که این بلوک های آپارتمانی با شمایل تصنعی و پنجره هایی رو به بزرگراه، هیچ سنخیتی با معماری سنتی چین ندارد.