معرفی و کاربرد شاخص‌های توسعه پایدار ضرورتی است که در کشور ما کمتر به آن توجه شده است، بدین معنا که با توجه به روند سریع شهری شدن گستره وسیعی از فضاهای جغرافیایی ایران، با تعادل بنیادین در اکثر شهرها، به ویژه در کلان شهرها همراه نبوده است. بررسی وضع موجود، برنامه ریزان و مدیران شهری را ناگزیر از توجه به برنامه‌ریزی در مقیاس‌های خرد در قالب واحدها و سلول‌های شهری یعنی محله‌ها نموده است، زیرا در این صورت است که می توان با برنامه ریزی مناسب و استفاده از منابع محلی به شاخص‌های توسعه محله‌های شهری دست یافت. این رویکرد در پی شناخت توانایی‌ها و ویژگی‌های محله‌ها و ناحیه‌های شهری است، روشن است که در این واکنش نیاز به مشارکت جدی مردم در برنامه‌ریزی‌های مبتنی بر هویت محله‌ای نیاز است. بر این اساس، محلات پایدار می‌توانند متضمن پایداری شهرها باشند. هدف از این پژوهش، بررسی شاخص‌های توسعه پایدار محلات منطقه ۱۳ شهر اصفهان و بطور کلی شناخت تفاوت‌ها و نا برابری‌ها بین محلات و رتبه بندی از نظر وضعیت و سطح برخورداری از شاخص‌های توسعه پایدار محله‌ای و نشان دادن سطوح توسعه محلات از نظر میزان امکانات و دسترسی‌ها و بهره مندی است. رویکرد حاکم بر این پژوهش بر اساس هدف کاربردی و بر اساس ماهیت توصیفی – تحلیلی است، که با استفاده از مدل ارزیابی تاپسیس، شاخص‌های توسعه پایدار محله‌ای در این پژوهش مورد تجزیه و تحلیل قرار گر فته‌اند. نتایج حاصل از این پژوهش، بیانگر آن است که محله کشاورزی از لحاظ توسعه پایدار در رتبه بالاتری نسبت به محلات دیگر منطقه ۱۳ قرار دارد و محله باغ‌زیار از پایداری کمتری بر خودار است.
