تسلط نظام سرمایه‌داری برفضاهای شهری، شهرها را با چالش‌های بسیاری روبرو کرده است که یکی از مهم‌ترین این چالش‌ها، بی عدالتی فضایی و نابرابری در توزیع خدمات در شهرهاست. این چالش‌ها، در دهه ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی توسط اندیشمندان شهری نئومارکسیست همانند هنری لوفور، مانوئل کاستلز و دیوید هاروی شناسایی و مورد نقادی قرار گرفت. پیش‌قراولان عدالت در فضاهای شهری به دلیل وابستگی‌شان به مکاتب بشری و همچنین داشتن نگاه تک بعدی و ایستا، نتوانستند تا کنون به یک چارچوب مفهومی از عدالت در فضاهای شهری برسند؛ این در حالی است که در آموزه‌های مکتب اسلام، مفهوم عدالت، یک مفهوم پویا و چندجانبه بوده و عدل و حق لازم و ملزوم هم به حساب آمده‌اند و عدالت به عنوان یک ابزار مهم برای رساندن حق به صاحب واقعی‌اش معرفی شده است. این تحقیق از نوع توسعه‌ای بوده و در آن از روش تحلیل منطقی استفاده شده است. هدف تحقیق، ارائه چارچوب مفهومی از عدالت اسلامی در فضاهای شهری است. برای تبیین این چارچوب از شش معیار ” برابری فرصت‌ها، آزادی، نیاز، اصل تفاوت، استحقاق، منفعت عمومی ” استفاده شده است که این معیارها از متون علمی و اسامی استخراج شده‌اند. چارچوب مفهومی ارائه شده بیشتر متوجه محتوای برنامه‌ریزی شهری است تا فرآیند آن. فایل کامل این مقاله به صورت رایگان قابل دانلود است.
