مداخلات ساختاری در شهرهای کهن ایرانی در ابتدای قرن حاضر، بر طبق تفکری وارداتی و به تقلید از الگوهای غربی صورت پذیرفت. ایجاد پوسته‌ای بر خیابان‌های هوسمان‌گونه احداث شده و بی‌توجهی به محلات و پیکره شدن کهن در پس این دیوارها، باعث شده این گونه بافت‌ها کارایی خود را از دست دهند. پس از آن نیز بسیاری از اقدامات مرمتی صورت گرفته در شهرها با نگرش موزه‌ای، سعی در حفظ شهرها به شکل تاریخی و بدون انطباق بر متقضیات زندگی امروز داشته‌اند. اقدامات مرمتی صورت گرفته در بافت‌های کهن شهری تا به امروز، تنها به یکی از جریان‌های توسعه یا حفاظت توجه داشت. این برخورد یک سویه با یکی از جریان‌ها، خود معضلات جدیدی را به بافت کهن شهری تحمیل نمود. از این رو ساکنین این بافت‌ها به دلیل کاستی و نارسایی‌ها، ناگزیر به ترک بافت شده، در چنین شرایطی به دنبال از هم پاشیدن بافت اجتماعی، بافت کالبدی نیز بیشتر در معرض تخریب قرار می‌گیرد. فایل کامل این مقاله به صورت رایگان قابل دانلود است.