شهر مفهومی مدنی دارد و ساخت مدنیت و الگوهای توسعه شهری نیازمند رجوع به منابع دینی، نظریه پردازی، الهام از گذشته و داشتن پیشینهی تاریخی و متناسبسازی آن با نیازهای پیچیده و گوناگون انسان معاصر است.هویت در شهر به واسطهی ایجاد و تداعی «خاطرات عمومی» در شهروندان، تعلق خاطر و وابستگی را نزد آنان فراهم مینماید و شهرنشینان را به سوی شهروند شدن، که گسترهای فعالتر از ساکن شدن صرف دارد، هدایت میکند. در این میان نمادهای شهری در میان نسلها انتقال داده میشود و در حافظه جمعی افراد ابدی میشوند. بنابرین شهر نیز دارای حافظه است. اگر شهری فاقد حافظه تاریخی باشد نمیتوان گفت که آن شهر باهویت است. حافظه تاریخی شهر یعنی اینکه شهر، دارای خاطره است و معانی را به مکانها حوالت میدهد و با شکل تعاملی، از این مکانها اخذ معنا میکند. شهر به این ترتیب خاطرهمند میشود و شهر بیخاطره به شهری بیهویت بدل میشود. شهرها و فضاهای شهری گذشته از استقلال، شخصیت و هویت ویژهای برخوردار بودهاند. مفاهیمی که نهایتاً منجر به تعریف مفاهیم بزرگتری چون تعلق خاطر و حس شهروندی گشتهاند. در حالی که آنچه از اغلب شهرهای کنونی در ذهن عموم شکل میگیرد چیزی جز مجموعهای از آسمان خراشها، خیابانها، ادارات و پارکها و … نیست که هویت و معنای خاصی را در ذهن تداعی نمیکند. شهر اصفهان بواسطه قدمت دیرینه خود و اهمیت تاریخی آن در دورههای مختلف همواره از هویت بالایی بر خوردار بوده است. این شهر دارای نشانههای فراوانی است که موجب تمایز این شهر از سایر شهرها میگردد و در جای جای دنیا، این شهر را به نشانههای ارزشمندش میشناسند. از طرف دیگر هنر که نماد هویت ایرانی در طول تاریخ بوده است به وفور در شهر اصفهان یافت میشود. فایل کامل این مقاله به صورت رایگان قابل دانلود است.
