كشور ايران دارای حدود شش دهه سابقه رسمی برنامه ريزی عمراني است و برنامه ريزی در خلال اين مدت به طور عام و آمايش سرزمين به تبعيت از شرايط اقتصادی، اجتماعي و سياسي همواره با تغییرات و دگرگونی هايي همراه و فرازو نشیب های بسيا زيادی را شاهد بوده است. لذا شناخت اين تحولات براي رسيدن به راهكارهای عملی و رفع تنگناها و موانع فراروی آمايش سرزمين بسيار حياتي می باشد. بررسي سير تحولات آمايش سرزمين طي سا لهای  گذشته از اين واقعيت حكایت دارد كه موضوع عدم تعادلهای منطقه ای و عدم استفاده ازقابلیت های سرزميني و به عبارتی توسعه نیافتگی بخشهای وسيعي ازكشورهمواره به عنوان يكي از مهمترين دغدغه های برنامه ريزان چه قبل و چه بعد از انقلاب بوده است. به همين دليل نيزطی سالهای گذشته اقدامات گسترده چه در قالب طرحهای مطالعاتي یا تدوين قوانين و مقررات صورت گرفت، اما به دلايل مختلف، اين اقدامات عقيم مانده و كماكان موضوع آمايش سرزمین و توزيع عادلانه فعاليت ها و جمعيت در پهنه سرزمين در كانون توجهات برنامه ريزان وتصمیم گيران كشور قرار گرفته است.