در دهه‌های اخیر با ظهور انگاره‌های جدید، رشد و توسعه شهری به صورت هوشمند مطرح شده است و توسعه درون‌زا جزیی از آن به شمار می‌آید. این در حالی است که سیاست‌های جاری در کشور، فارغ از توجه به این انگاره‌ها تنها در پی پاسخگویی آنی به نیازهای جامعه است و بدین ترتیب عواقب آتی چنین تصمیماتی در رشد و توسعه شهر نادیده انگاشته می‌شود. اما بایستی توجه داشت که الگوبرداری از این مفاهیم و گرته‌برداری محض از آن‌ها پیامدهای به مراتب بدتری خواهد داشت. از این رو با کنکاش دقیق در مفاهیم، چالش‌ها و راهبردهای آن‌ها می‌بایست بسترسازی مناسبی برای بومی‌سازی این الگو فراهم آید. هدف کلی این مقاله بازشناسی سیاست‌های مسکن مهر و نقد علمی بر آن، با توجه به ضرورت‌ها و محدودیت‌های توسعه شهری و ارائه الگوی توسعه درون‌زا به عنوان راهکار انطباقی این سیاست‌ها با رشد هوشمند شهری است. از این رو ابتدا به بررسی ضرورت توسعه افقی شهر، که مسکن مهر بر آن پافشاری دارد، پرداخته می‌شود؛ سپس به تبیین فرآیند و چارچوب توسعه درون‌زا اشاره می‌گردد و در نهایت به امکان‌سنجی توسعه درون‌زا به عنوان راهکار جایگزین مسکن مهر پرداخته می‌شود. نتایج کلی این تحقیق مبین این نکته است که در شهرهایی که امکان بارگذاری توسعه درون افزا وجود دارد، استقرار و مکان‌گزینی مسکن مهر ورای ساختار و سازمان فضایی شکل یافته شهر، هزینه‌های مضاعفی را در تامین زیرساخت‌ها و خدمات شهری به مدیریت شهری تحمیل می‌کند؛ حال آنکه با هدایت جریان‌های سرمایه‌گذاری دولتی به سمت توسعه درون‌زا، ضمن استفاده بهینه از ظرفیت‌های موجود، هزینه‌های توسعه شهری در عرصه‌های محیطی، اقتصادی و اجتماعی به مراتب کاهش خواهد یافت. فایل کامل این مقاله به صورت رایگان قابل دانلود است.