در کنار بسیاری از علوم و دانش‌های مطرح در جهت کاهش آسیب‌های ناشی از زلزله، دانش شهرسازی را می‌توان از جمله علوم و دانش‌های مؤثری دانست که جامعه گسترده‌تری را تحت پوشش خود قرار می‌دهد. در تحقیق حاضر تلاش گردیده است تا از طریق به کارگیری معیارهای شهرسازی و نیز دانش‌ها و روش‌های نوین GIS و AHP پیشنهادهایی برای تعیین آسیب‌های احتمالی نواحی شهری از زلزله ارائه شود. برای تدقیق این پیشنهادات، محدوده فرحزاد به عنوان نمونه موردی مورد بررسی قرار گرفته است. نتایج تحقیق نشان می‌دهد افزایش مقدار متغیرهایی چون شیب زمین، تراکم جمعیت، تراکم ساختمانی، عمر ساختمان‌ها و فاصله از فضاهای باز باعث افزایش میزان آسیب‌پذیری می‌شود. در مقابل، افزایش مقدار متغیرهایی چون فاصله از گسل، مساحت قطعات، دسترسی بر اساس عرض معبر، و سازگاری کاربری‌ها از نظر همجواری باعث کاهش آسیب‌پذیری می‌گردد و بالعکس. کاهش آسیب‌پذیری شهرها در برابر زلزله در بلند مدت، زمانی محقَّق خواهد شد که ایمنی شهر در برابر خطرات زلزله به عنوان یک هدف در تمامی سطوح برنامه ریزی مدّ نظر قرار گیرد. در این میان، سطح میانی یعنی شهرسازی و برنامه‌ریزی شهری، از جمله کارآمدترین سطوح برنامه‌ریزی برای کاهش آسیب‌پذیری در برابر زلزله خواهد بود. فایل کامل این مقاله به صورت رایگان قابل دانلود است.