ونکوور (به انگلیسی: Vancouver) یک شهر ساحلی و بندرگاهی مهم در کانادا است که در منطقه لوئر مین‌لند در استان بریتیش کلمبیا قرار دارد. براساس آخرین سرشماری‌های معتبر توسط اداره آمار کانادا در سال ۲۰۱۶، جمعیت ونکوور، پرجمعیت‌ترین شهر استان بریتیش کلمبیا، از ۶۰۳٬۵۰۲ نفر در سال ۲۰۱۱ به ۶۳۱٬۴۸۶ نفر در سال ۲۰۱۶ رسیده‌است. ونکوور بزرگ در سال ۲۰۱۶ دارای جمعیت ۲٬۴۶۳٬۴۳۱ نفر بوده‌است، که این رقم آن را به سومین کلانشهر کشور کانادا تبدیل می‌کند. بر اساس آخرین آمارهای اداره آمار کانادا در سال ۲۰۱۱، در هر کیلومتر مربع ۵٬۴۰۰ نفر در ونکوور زندگی می‌کنند. که بیشترین تراکم جمعیت در کشور کانادا و چهارمین در آمریکای شمالی، بعد از نیویورک سیتی، سانفرانسیسکو و مکزیکو سیتی به‌شمار می‌رود. این کلان‌شهر یکی از متنوع‌ترین گوناگونی و گستردگیِ زبانی و نژادی در کانادا را دارا است. براساس منابع دولت کانادا، ۵۲٪ از جمعیت ونکوور دارای زبان مادری به جز انگلیسی هستند. ونکوور در رده شهرهای بتاگلوبال دسته‌بندی می‌شود.

ونکوور همواره به عنوان یکی از پنج شهر برتر دنیا از لحاظ کیفیت و قابلیت زندگی انتخاب شده‌است و مجله اکونومیست برای پنج سال متوالی ونکوور را در در صدرِ فهرستِ زیست پذیرترین شهرهای دنیا از لحاظ کیفیت زندگی، بهترین شهر دنیا برای سکونت انتخاب کرد. شهر ونکوور همواره میزبان رویدادها و همایش‌های بین‌المللیِ زیادی بوده‌است؛ از جمله بازی‌های اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع در سال ۱۹۵۴، اولین کنفرانس سازمان ملل متحد با تمرکز بر توافق‌های بشری، اکسپو ۸۶، بازی‌های جهانی پلیس و آتش‌نشانی در سال‌های ۱۹۸۹ و ۲۰۰۹ و بازی‌های المپیک و پارالمپیک زمستانی ۲۰۱۰ که در ونکوور و ویستلر برگزار شد. در سال ۲۰۱۴، همایش تد بعد از سی سال، ونکوور را به عنوان مقرِ اصلی خود انتخاب کرد. چندین بازی از جام جهانی فوتبال زنان در سال ۲۰۱۵ در ونکوور، و فینال آن مسابقات در استادیوم بی‌سی پلیس برگزار شد.

سکونتگاه اصلیِ این شهر به نام گستاون برای اولین بار بر روی محل جنگل‌هایی رشد کرد که در غرب مستملکاتِ چوب‌بُری”هیستینگ میل” و “سَمویل” بعد از قطع درختان بنا شده بود؛ جایی که یک میخانه موقتی روی یک تخته چوب، بین دو کُندهٔ درخت بنا شده بود. مالک این زمین‌ها، گَسی جک (جکِ گازدار) در یکم ژوئیه ۱۸۶۷، کارگران را برای ساختِ این میخانه متقاعد کرده و گمارده بود. بعد از این سرمایه‌گذاری بود که که مغازه‌ها و چندین هتل در آن منطقه و در راستای اسکله در جهت غرب به سرعت پدیدار شدند. گستاون به‌طور رسمی به عنوان یک منطقه روستاییِ با اسم رسمی گرنویل، بی آی(“B.I” اشاره به شاخاب بورارد) ثبت شد. به عنوان بخشی از زمین و بر اساسِ توافقی سیاسی، این منطقهٔ روستایی به منشعب کنندهٔ اصلیِ راه‌آهن کانادا پسیفیک(CPR) تبدیل گشت و نام ونکوور برای آن انتخاب شد و بعد از مدتی در سال ۱۸۸۶ به عنوان شهر به رسمیت شناخته شد. تا سال ۱۸۸۷، راه‌آهن بین قاره‌ایِ کانادا پسفیک در راستای غربِ شهر گسترش پیدا کرد تا از مزیتِ بندرگاهِ طبیعیِ بزرگِ آن در ساحلِ اقیانوس آرام استفاده کند. همین گسترش، پس از مدت کوتاهی آن را به یک راه ارتباطی حیاتی در یک مسیر تجاری بین شرق آسیا و شرق کانادا و اروپا تبدیل کرد بندرگاه ونکوور بزرگ سومین بندرگاه بزرگ قاره آمریکا براساس وزن بار مبادله‌ای بر حسب تُن (اخیراً جایگزین نیویورک سیتی در این فهرست شده‌است)، ۲۷ام در جهان،بزرگترین در کانادا و از لحاظ نوع کالای مبادله‌ای متنوع‌ترین در آمریکای شمالی است. در حالی که جنگلداری بزرگترین صنعت ونکوور محسوب می‌شود، این شهر به یک مرکزِ شهری خاص، محصور در طبیعتی منحصر بفرد مشهور شده‌است که صنعت توریسم در این شهر را به دومین صنعتِ اصلی تبدیل کرده‌است. استودیوهای اصلی فیلم‌سازی در ونکوور و حومه ونکوور بزرگ(برنابی) این کلان‌شهر را به یکی از بزرگترین مراکز تولید فیلم و سریال تلویزیونی در آمریکای شمالی تبدیل کرده‌است، و به این شهر لقبِ «هالیوودِ شمال» داده‌اند.

ریشهٔ نامگذاری:

این شهر به احترام جورج ونکوور، ناخدای بریتانیایی ونکوور نام گرفت. این ناخدا بخش‌های داخلیِ خلیج بورارد را در سال ۱۷۹۲ کشف کرد و به بسیاری از این بخش‌ها و مکان‌ها نام بریتانیایی داد. نام خانوادگیِ ونکوور ریشه از زبانِ هلندی دارد که متعلق به شخصی از شهرِ کوردن در هلند بوده‌است. اجداد این کاشف از کوردن به انگلیس آمدند که نام خانوادگیِ آن‌ها به افتخارِ اکتشافات جورج ونکوور برای این شهر انتخاب شد.

پیشینه:

قبل از ۱۸۵۰:

اسناد باستان‌شناسان حاکی از حضور اقوام بومی در ونکوور در حدود ۸۰۰۰ تا ۱۰٬۰۰۰ سال قبل هستند. این شهر بر روی مناطق سنتی و در حال حاضر بر سرزمین‌های تاریخیِ بومیانِ “اسکوامیش”، “موسکوویم” و “تسلیل-واوتوث” از مردمان قبایل ساکن در مناطق ساحلی “سالیش” قرار گرفته‌است. آن‌ها دهکده‌هایی در مناطق مختلفِ ونکوور کنونی داشتند، از جمله استنلی پارک، نهر فالس، کیتسیلانو، پوینت‌گری و مناطق نزدیک به دهانهٔ رود فریزر.

اروپایی‌ها برای اولین بار زمانی با منطقهٔ کنونیِ ونکوور آشنا شدند که کاشف اسپانیایی، خوزه ماریا نارواز، ساحل پوینت‌گریِ کنونی و بخش‌هایی از شاخاب بورارد را در سال ۱۷۹۱ کشف کرد (اگرچه یک نویسنده ادعا کرده‌است که فرانسیس دریک، دریاسالارِ انگلیسی در سال ۱۵۷۹ از این منطقه دیدار کرده‌است).

کاشف و تاجر کمپانی شمال غرب سایمون فریزر و خدمه کشتی‌اش اولین اروپایی‌هایی بودند که پا بر مناطق کنونی شهر ونکوور نهادند. در سال ۱۸۰۸، آن‌ها از بخش پایینیِ شرق رود فریزر به این منطقه سفر کردند و احتمالاً تا پوینت‌گری پیش‌روی داشتند.

رشد اولیه:

هنگام هجوم جویندگان طلا به این منطقه در سال ۱۸۵۸، بیش از ۲۵٬۰۰۰ مرد، اکثراً از کالیفرنیا به نزدیکی نیو وست مینستر (بنا شده در سال ۱۸۵۹) بر رود فریزر آورده شدند تا در نهایت با دور زدنِ منطقه‌ای که امروزه ونکوور نامیده می‌شود به «فریزر کَنیِن» منتقل شوند. ونکوور در میان شهرهای بریتیش کلمبیا از جوان‌ترین‌هاست؛ اولین سکونت‌گاه اروپایی در منطقه‌ای که اکنون ونکوور نامیده می‌شود در سال ۱۸۶۲ در مزرعهٔ مک‌کلیری در شرقِ دهکدهٔ باستانی “موسکوویم” در ناحیه‌ای که اکنون “مارپول” نامیده می‌شود بر رود فریزر بنا شد. در سال ۱۸۶۳، یک کارخانه چوب‌بری در مودی‌ویل (اکنون شهر نورث ونکوور) بنا شد که بزرگترین ارتباطِ شهر با چوب‌بری را رقم زد. این صنعنت به سرعت توسطِ کارخانه‌های دیگری که تحت مالکیت کاپیتان ادوارد استمپ در جنوبِ ساحلِ جنوبیِ شاخاب بنا شده بودند رشد کرد. استمپ که چوب‌بری را در منطقه پورت آلبرنی آغاز کرده بود، ابتدا تلاش کرد که یک کارخانه در براکتون پوینت بنا کند، اما جریان‌های سخت و جزیره‌نماها در سال ۱۸۶۷، آن‌ها را وادار به تعیین مکانی جدید در نزدیکی خیابان دانلِوی کرد. این کارخانه که به نام کارخانه هیستینگ شناخته می‌شود به نوعی هستهٔ صنعتی تبدیل شد که در اطراف آن ونکوورِ کنونی شکل گرفت. نقش اصلی این کارخانه در شهر با ظهور راه‌آهن کانادا پسیفیک(CPR) در سال ۱۸۸۰ کمرنگ شد و از اهمیت آن به مرور کاسته شد و تا اینکه در سال ۱۹۲۰ بسته شد.

سکونت‌گاه اصلی که به نام گستاون مشهور شد در اطراف میخانه موقتی که توسط “گسی “، جک دیتون در سال ۱۸۷۰ بر لبهٔ مستملکات کارخانه هستینگ تأسیس شد، به سرعت پیشرفت کرد. در سال ۱۸۷۰، دولت مستعمراتی دوباره از سکونت‌گاه نقشه‌برداری کرد و یک منطقه روستایی تأسیس کرد و به احترام وزیر مشاور در امور خارجه و مشترک‌المنافع، لرد گرونویل آن را گرنویل نام نهاد. این منطقه در سال ۱۸۸۴ به همراه بندرگاه طبیعی آن به عنوان پایانه‌ای برای راه‌آهن کانادا پسیفیک انتخاب شد؛ در حالی که پورت مودی، نیو وست مینستر و ویکتوریا برای این عنوان با آن رقابت می‌کردند. احداثِ یک مسیر راه‌آهن از انگیزه‌های بریتیش کلمبیا در سال ۱۸۷۱ برای پیوستن به کنفدراسیون کانادا بود؛ اگرچه رسواییِ پسفیک و مناقشات برای استفاده یا عدم استفاده از کارگران چینی ساخت این پروژه را تا سال ۱۸۸۰ به تأخیر انداخت.

شکل‌گیری شهر ونکوور:

شهر ونکوور در ۶ام آوریل ۱۸۸۶ به‌طور رسمی شکل گرفت، همان سالی که اولین قطار بین قاره‌ای آمد. مدیر راه‌آهن کانادا پسیفیک(CPR) ویلیام فن هورن در همان سال به پورت مودی آمد تا پایانهٔ CPR که توسط هنری جان کمبی پیشنهاد شده بود را تأسیس کند و به افتخار جورج ونکوور، نام ونکوور را بر این شهر نهاد. آتش‌سوزی بزرگِ شهر ونکوور در ۱۳ام ژوئن ۱۸۸۶، تمام شهر را ویران کرد. در همان سال سازمان آتش‌نشانی ونکوور تأسیس شد و شهر به سرعت بازسازی شد. جمعیت ونکوور از ۱٬۰۰۰ نفر در سال ۱۸۸۱ به ۲۰٬۰۰۰ نفر در شروع سدهٔ جدید و به ۱۰۰٬۰۰۰ نفر سال ۱۹۱۱ رسید.

تاجران ونکوور در جریانِ مهاجرت جویندگان طلا به منطقه در سال ۱۸۹۸ُ، آن‌ها را مجهز و موظف به کار کردند. یکی از آن تاجران، «چارلز وودوارد» اولین فروشگاه وودوارد را در خیابان‌های ابوت و کورداوا در سال ۱۸۹۲ تأسیس کرد؛ همزمان شعبه‌های فروشگاه‌های اسپنرسز و هادسونز بی در هستهٔ اصلی شهر تأسیس شدند که برای دهه‌ها از بزرگترین فروشگاه‌های زنجیره‌ای کانادا هستند.

اقتصاد ونکوور اولیه توسط شرکت‌های بزرگی نظیر راه‌آهن کانادا پسیفیک(CPR) تسخیر شد که به فعالیت‌های اقتصادی این شهر رونق بخشید و رشد سریع شهر جدید را رقم زد. در حقیقت (CPR) اولین بنگاه معاملاتی املاک و سازنده مسکن در ونکوور بود. در حالی که بعضی واحدهای تولیدی ونکوور نظیرِ تشکیلات تصفیه شکر بریتیش کلمبیا با مدیریت بنجامین تاینگلی راجرز در سال ۱۸۹۰ رشد و رونق قابل ملاحظه‌ای داشتند، منابع طبیعی به رکنِ اصلیِ اقتصاد ونکوور تبدیل شد. بخش منابع طبیعی در ابتدا متکی به صنعت چوب‌بُری و صادرات چوب از طریق بندرگاه بود و تا سال ۱۹۳۰ این ترافیک تجاری بزرگترین بخش اقتصادی ونکوور به‌شمار می‌رفت.

قرن بیستم:

سلطه اقتصادی توسط بازرگانان بزرگ با یک جنبش مبارزه‌ای توسط کارگران همراه شد. اولین نشانه‌های اصلی این جنبش، اعتصابِ کارکنان راه‌آهن علیه شرکت راه‌آهن کانادا پسیفیک(CPR) برای به رسمیت شناختنِ اتحادیه‌شان بود. رهبر کارگران فرانک راجرز در حالی که پیشقراول اعتصابات در بندرگاه بود، توسط پلیس CPR کشته شد و اولین قربانی این جنبش در بریتیش کلمبیا لقب گرفت.ظهور تنش‌های اقتصادی در سال ۱۹۱۸ در استان به اولین اعتصاب عمومیِ کانادا در معادن ذغال‌سنگ کامبرلند در جزیره ونکوور منجر شد. بعد از یک دوره آرامش نسبی در دهه ۱۹۲۰ تا ۱۹۳۰، اعتصابات در ۱۹۳۵ به اوج خود رسید و سیل مردانِ بی‌شغل به شهر سرازیر شد تا به شرایطِ اردوگاه‌هایی که توسط ارتش در مناطق دور در استان اداره می‌شدند اعتراض و تظاهرات کنند. بعد از دو ماه تنش روزانه و تظاهرات‌های فلج‌کننده، اعتصاب‌کننده‌های اردوگاه‌ها تصمیم گرفتند تا شکایت خود را به دولت فدرال ببرند و به سمت اتاوا مهاجرت کردند. این مهاجرت بعدها به «کوچ به اتاوا» مشهور شد،اگرچه این پیاده‌رویِ دسته جمعی با زور سرکوب شد. کارگران در نزدیکیِ میشن دستگیر شدند و محکوم به کار اجباری در اردوگاه‌های کار شدند.

جنبش‌های اجتمای دیگر، از جمله موج اول فمینیسم، رفُرمِ اخلاقی و جنبش‌های میانه‌رو نیز در توسعهٔ ونکوور مؤثر بودند. مری الن اسمیث، یک فعال حقوق زنان و فعالِ منع تولید و فروش و مصرف نوشابه‌های الکلی و اهل ونکوور، اولین زنی شد که در انتخابات پارلمان کانادا در سال ۱۹۱۸ انتخاب شد. ممنوعیت فروش الکل در جنگ جهانی اول آغاز شد و تا سال ۱۹۲۱، که دولت استانی نظارتی دقیق بر فروش الکل را سازمان‌دهی کرد، ادامه یافت. سازوکارِ این نظارت تا به امروز، بدنهٔ اصلیِ نظارت دولت کانادا بر فروش و مصرف مشروبات الکلی را شکل داده‌است. اولین قانون مواد مخدرِ کانادا به دنبال یک همه‌پرسی عمومی، برگزار شده توسط وزیر کار فدرال و نخست‌وزیر بعدیِ کانادا، ویلیام لیون مکنزی کینگ در سرتاسر کانادا الزامی شد. کنیگ برای بازرسی و برآورد خساراتِ ادعایی که توسط یک آشوب خیابانی انجام شده بود فرستاده شد. این آشوب بعد از پیمان اخراج مهاجران آسیایی رخ داد و یک سلسله اعتراضات به شدت خشونت‌آمیز در محله چینی‌ها و محله ژاپنی‌ها صورت گرفت. دو نفر از مدعیان خسارت، تولیدکنندگان تریاک بودند و بعد از بازرسی‌ها، کینگ پی برد که زنان سفیدپوست به صورت مکرر فروش مخفیانه تریاک را گزارش کرده‌اند. این گزارش‌ها توسط چینی‌ها نیز ارسال شده بود. بر اساس این گزارش‌ها، یک قانون فدرال که تولید، فروش و انتقال تریاک را برای مقاصد غیر پزشکی ممنوع می‌کرد وضع شد. این آشوب‌های خیابانی و شکل‌گیری پیمان اخراج مهاجران آسیایی، به عنوان نشانه‌ای از رشد روزافزون ترس از ژاپنی‌هایی که در شهر ونکوور و استان بریتیش کلمبیا زندگی می‌کردند و عدم اعتماد به آن‌ها قلمداد شد. این ترسِ همگانی بعد از حمله به پرل هاربر تشدید شد که سرانجام به بازداشت یا اخراج تمام ژاپنی-کانادایی‌های ساکن در ونکوور و استان منجر شد. بعد از جنگ، این مردان وزنانِ ژاپنی-کانادایی اجازهٔ بازگشت به شهرهایی نظیر ونکوور و محله‌های ژاپنی‌ها را پیدا نکردند و این محله‌ها و مناطق مشابهِ ژاپنی‌نشین هیچ‌گاه مجدداً دایر و احیا نشدند.

ادغامِ پوینت‌گری و ونکوور جنوبی به شهر ونکوور، آخرین مرزبندی‌های شهری را رقم زد و مدتی بعد آن را به سومین کلان‌شهر کانادا تبدیل کرد. تا سال ۱۹۲۹ٌ، جمعیت ونکوور بزرگ ۲۲۸٬۱۹۳ بود.

جغرافیا:

ونکوور بین خلیجک بورارد در شمال و دلتای رودخانه فریزر در جنوب قرار گرفته‌است. تنگه جورجیا در غرب، با پوشش توسط جزیره ونکوور از اقیانوس آرام جدا شده‌است. شهر (شامل زمین‌های مسطح و تپه‌ای) مساحتی معادل ۱۱۴ کیلومتر مربع دارد و در منطقه زمانی اقیانوس آرام و منطقه محیط زیستیِ دریایی اقیانوس آرام قرار دارد. تا زمان نامگذاری شهر در سال ۱۸۸۵، نام «ونکوور» به کل جزیره ونکوور اطلاق می‌شد و همچنان عده‌ای به غلط تصور می‌کنند که شهر ونکوور در جزیره ونکوور واقع شده‌است. برای جزیره و شهر هر دو (همچنین شهر ونکوور در ایالت واشینگتن آمریکا) به احترام کاپیتان و ناخدای سلطنتی، جورج ونکوور، نام ونکوور در نظر گرفته شده‌است.

ونکوور استنلی پارک را با مساحت ۴۰۴/۹ هکتار (۱۰۰۱ جریب) دربردارد که یکی از بزرگترین پارک‌های شهری در آمریکای شمالی است. کوه‌های نورث شور بالاتر از تمام نقاظ شهر قرار دارد و از بسیاری نقاط نمایان است؛ همچنین در یک روز آفتابی، چشم‌اندازهای زیبایی از جمله کوه آتشفشانی مونت بیکر در ایالت واشینگتن در جنوب شرق، جزیره ونکوور در میان تنگه جورجیا در غرب و جنوب غرب و جزیره بووین در شمال غرب پدیدار می‌شوند.

بوم‌شناسی:

پوشش گیاهی در ونکوور در اصل جنگل‌های استوایی پرباران و معتدل بود که شامل گیاهان و درختان مخروطی با توزیع پراکندهٔ درخت افرا و توسکا و باتلاق‌های زیادی حتی در مناطق بالایی (به دلیل زهکشی ضعیف) می‌شد. گیاهان و درختان مخروطی ترکیبی از درختان و گیاهان بومی بریتیش کلمبیا به نام‌های صنوبر داگلاس، سدر قرمز غربی و صنوبر کانادایی غربی بود. گمان می‌رود این منطقه بزرگترین درختانِ این گونه‌ها را در سواحل بریتیش کلمبیا داشته‌است. تنها در منطقه الیوت بی، سیاتل، بزرگیِ درختان با گونه‌های مشابه در خلیجک بورارد و انگلیش بی قابل قیاس است. بزرگترین درختان در جنگل‌های کهن ونکوور در منطقه گستاون قرار داشت که اولین موج قطع درختان و رشد صنعت چوب‌بُری در آن‌جا رخ داد. این درختان عظیم همچنین در سراشیبی‌های مجاور نهر فالس، انگلیش بی و مخصوصاً اطراف ساحل جریکو رشد کرده بودند. درختانِ جنگل واقع در استنلی پارک بین سال‌های ۱۸۶۰ و ۱۸۸۰ قطع شدند و شواهدی از روش‌های قدیمی چوب‌بری همچنان در این مناطق قابل مشاهده است.

بسیاری از گیاهان و درختانی که در ونکوور و لوئر مین‌لند رشد می‌کنند از مناطق دیگری از قاره و سواحل دیگرِ اقیانوس آرام به این منطقه منتقل شده‌اند؛ از جمله درخت معمای میمون، افرای ژاپنی و همچنین گیاهان غیربومی شکوفه‌دار مانند ماگنولیا، بتهٔ آزالیا و گل صدتومانی. گونه‌های دیگری که از اقلیم‌های ناملایم‌تر از لحاظ آب و هوا در شرق کانادا و اروپا آورده شده‌اند در سایزهای متفاوت رشد کرده‌اند. صنوبر داگلاس بومی نیز می‌تواند به اندازه‌های بسیار عظیم رشد کند. بسیاری از خیابان‌های شهر با درختان شکوفه‌دار مختلف از جمله درخت گیلاس ژاپنی (ساکورا) آراسته شده‌اند که بین سال‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ توسط دولت ژاپن به این شهر اهدا شدند. این درختان شکوفه‌دار جندین هفته در اوایل بهار شکوفه می‌دهند و این مناسبت توسط جشنواره شکوفه‌های گیلاس ونکوور جشن گرفته می‌شود. خیابان‌های دیگر با درختان شاه بلوط، شاه بلوط اسب و دیگر درختان سایه‌دار زینتی آراسته شده‌اند.

منظرهٔ شهر:

برنامه‌ریزی شهری:

ونکوور همواره در دههٔ اخیر، به عنوان یکی از بهترین شهرهای جهان برای زندگی انتخاب شده‌است. در بین سال‌های ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۰، مجله اکونومیست (واحد اطلاعات اکونومیست) ونکوور را بهترین شهر دنیا برای زندگی انتخاب کرد. ونکوور در سال ۲۰۱۱ جای خود را به ملبورن داد و به رتبه سومین شهر برتر دنیا برای زندگی رسید. این رتبه تا سال ۲۰۱۷ حفظ شده‌است. بر اساس گزارش فوربس، ونکوور ششمین بازار گران‌قیمتِ مسکن در جهان، و دومین در آمریکای شمالی بعد از لس آنجلس را دارد. ونکوور همچنین یکی گران‌ترین شهرهای کانادا برای زندگی است. هزینه فروش در فوریه ۲۰۱۶، ۵۶/۳٪ گران‌تر از متوسط ۱۰-ساله در یک ماه است. فوربس همچنین ونکوور را دهمین شهر تمیز در جهان معرفی کرده‌است.

خصوصیات بنیادینِ برنامه‌ریزی شهری در ونکوور در اواخر دهه ۱۹۵۰ تدوین شد؛ زمانی که برنامه‌ریزان شهری ساخت برج‌های مسکونی بلند در محلهٔ وست‌اند را در دستور کار قرار دادند و قوانین محکمی برای برای تأمین فضای مؤثر برای حفظ خطِ دید کافی در شهر و همچنین فضای سبزِ مناسب وضع کردند. موفقیت این محله‌های متراکم و البته با کیفیت بالا برای زندگی به توسعهٔ دوبارهٔ مناطق شهری-صنعتی در اواسط دهه ۱۹۸۰ تا ۱۹۹۰ منجر شد؛ از جمله فالس‌کریک شمالی و کول‌هاربور. نتیجه این توسعه‌ها یک هستهٔ شهری متراکم است که همواره به عنوان یک منطقهٔ شهریِ مطبوع، با کیفیت بالای استانداردهای توسعه شهری برای زندگی با کیفیت در جهان مشهور شده‌است. اخیراً مسئولان شهر در پیِ استفاده از روشِ «تراکمِ اقتصادی» هستند که در آن، تراکم جمعیت، طراحی و استفاده از زمین می‌تواند به پایداری محیط زیستی، توجیه اقتصادی مناسب با توجه به توان مالی عمومی و کیفیت بالای زندگی منجر شود.

ونکوور به دلیل طیف وسیعی از مشکلات، از جمله پل‌های کوچک و قدیمی و کمبود بزرگراه‌های کافی در محدوده شهری، شلوغ‌ترین ترافیک شهری در کانادا را دارد.

سیستم حمل و نقل شهری:

سیستم تراموای شهری (ترن خیابانی) در ۲۸ ژوئن ۱۸۹۰ طرح‌ریزی شد و از پل خیابان گرنویل تا خیابان وست‌مینیستر (اکنون خیابان اصلی و کینگزوی) اجرا شد. کم‌تر از یک سال بعد، شرکت تراموای ونکوور و وست‌مینیستر شروع به اجرا و ادارهٔ اولین خط بین شهری بین دو شهر (که بعدها تا چیلی‌وک گسترش یافت) کرد. در سال ۱۹۰۵ خط راه‌آهن ونکوور و لولو آیلند به‌طور موقت به خط راه‌آهن برقیِ بریتیش کلمبیا قرض داده شد که از خیابان پل گرانویل تا استیونسون از طریق کریزدِیل گسترده شد. این خط جدید، مقدمات گسترده شدن محله‌های مسکونی شهر از هستهٔ شهر تا اطراف ونکوور را فراهم کرد. از سال ۱۸۹۷ خط راه‌آهنِ برقیِ بریتیش کلمبیا (BCER) شرکتی شد که راه‌آهنِ شهری و بین شهری را عملیاتی و اداره می‌کرد. اگرچه در سال ۱۹۵۸ آخرین بقایای راه‌آهن برقی ونکوور اوراق شد و جای خود را به اتوبوس‌های برقیِ بی ریل و اتوبوس‌های گازوییلی و بنزینی داد. در همان سال BCER به شرکت تازه تأسیسِ بی‌سی هایدرو واگذار شد. ونکوور در حال حاضر از لحاظ وسعت و بزرگی و شعاع پوشش، دومین ناوگان اتوبوس برقی شهری در آمریکای شمالی بعد از سان‌فرانسیسکو را داراست.

هر دو شورای شهر ونکوور در دههٔ ۷۰ و ۸۰ ساخت آزادراه‌های درون‌شهری به عنوان یک طرح بلندمدت را ممنوع ساختند. در نتیجه، تنها آزادراه اصلی درون شهر، آزادراه شمارهٔ ۱ است که از گوشهٔ شمال شرقی شهر می‌گذرد. اگرچه تعداد اتومبیل‌ها درون شهر ونکوور با رشد جمعیت به‌طور روز افزرون افزایش می‌یابد، اما نرخ مالکیت اتومبیل و مسافت متوسط رانندگی شده توسط جاده‌های بین شهری و درون‌شهری از اوایل دههٔ ۹۰ به تدریج کاهش یافته‌است. ونکوور تنها شهر اصلی کانادایی است که با این آمار مواجه است. بر خلاف این واقعیت که زمان متوسط سفر برای هر اتومبیل به اندازهٔ یک-سوم افزایش یافنه است و حجم ترافیک رشد داشته‌است، اما تعداد اتومبیل‌هایی که به هستهٔ شهر سفر می‌کنند به میزان ۷٪ کاهش یافته‌است. در سال ۲۰۱۲، ونکوور بدترین ترافیک شهری در کانادا و دومین در آمریکای شمالی بعد از لس‌آنجلس را داشت. از سال ۲۰۱۳ به بعد، ونکوور بدترین ترافیک شهری در آمریکای شمالی را داراست. در سال‌های اخیر، ساکنان ونکوور بیشتر مایل بودند تا در مجاورت یا نزدیکی محل‌هایی زندگی کنند که به علایقشان نزدیک‌تر است یا از وسایل نقلیهٔ بهینه‌تر از لحاظ مصرف انرژی استفاده کنند، از جمله وسایل نقلیهٔ عمومی یا دوچرخه استفاده کنند. این روند، در واقع یک سیاست پنهان توسط طراحان شهری در سال‌های اخیر برای کنترل ترافیک شهری و حمایت از کارزارهای طرفدار محیط زیست بوده‌است. سیاست‌های مدیریت تقاضای حمل و نقل ونکوور ممنوعیت‌هایی وضع کرده‌است که توجیه اقتصادی برای افرادی که از اتومبیل استفاده نمی‌کنند، اندکی به صرفه‌تر از کسانی باشد که از اتومبیل شخصی بهره می‌برند. این اندک بهینه‌تر بودنِ اقتصادی اگرچه ناچیز است، اما نتایج مثبتی به همراه داشته‌است.

ترنس‌لینک مسئول ادارهٔ جاده‌ها و سیستم حمل و نقل عمومی در ونکوور بزرگ است. این شرکت خدمات اتوبوس، یک مجموعه خدماتِ سازمان‌یافته برای انتقال مسافرانِ پیاده یا با دوچرخه از طریق آبی (در این خدمات از کشتی‌های کوچک و گران‌قیمت و منحصر بفردی استفاده می‌شود که مسافران را از ونکوور شمالی به هستهٔ شهر منتقل می‌کنند و سی‌باس یا کشتی دریایی نام دارند)، یک سرویس حمل و نقل سریع شهری و خودران به نامِ ترن هوایی(SkyTrain) و یک سامانهٔ قطار سریع‌السیر به نام WCE را کنترل، اداره، مدیریت و سامان‌دهی می‌کند. ترن هواییِ ونکوور در حال حاضر بر روی سه خط اصلی فعالیت و خدمت‌رسانی می‌کند، خط میلنیوم یا هزاره، خط اکسپو و خط کانادا یا کانادا لاین که دارای ۵۳ ایستگاه تا سال ۲۰۱۷ بود که ونکوور را به یکی از بزرگترین استفاده‌کنندگان از این نوع سیستم حمل و نقل شهری تبدیل می‌کند. تنها ۲۰ ایستگاه درون شهر و محدوده ونکوور قرار دارند و بقیهٔ ایستگاه‌ها در شهرهای حومه قرار دارند که این توزیع ایستگاه‌ها، پوشش این خط حمل و نقل شهری را منحصر بفرد و ساده می‌کند. تعدادی از بزرگترین جاذبه‌های توریستی شهر ونکوور، از جمله انگلیش بِی، استنلی پارک، آکواریوم ونکوور، دانشگاه بریتیش کلمبیا و موزهٔ ۹مردم‌شناسیِ آن و کیتسیلانو به این این سیستم حمل و نقل شهری متصل نیستند.

تغییرات بنیادین در سیستم حمل و نقل شهری ونکوور به عنوان جزئی از یک برنامهٔ ۱۰ ساله در حال رخ دادن است. کانادا لاین، که در ۱۷ اوت ۲۰۰۹ راه اندازی شد به وسیلهٔ ترن هوایی، فرودگاه بین‌المللی ونکوور(YVR) را به محله ریچموند متصل می‌کند. خط اورگرین (که امتداد خط میلینیوم است و در ۲ دسامبر ۲۰۱۶ افتتاح شده‌است) شهرهای کوکیتلام و پورت مودی را به وسیلهٔ ترن هوایی به هم متصل می‌کند.^[۲۲۷] همچنین طرح‌هایی برای گسترش خط میلینیوم برای ترن هوایی در بخش غربی آن تا دانشگاه بریتیش کلمبیا به عنوان یک ترن زیرزمینی (مترو) از خیابان اصلی برودوِی و همچنین طرحی برای گسترش ظرفیت قابل انتقال و امتداد دادن خط اکسپو ارائه شده‌اند و در دست اجرا هستند. چندین پروژهٔ راه، به عنوان بخشی از برنامهٔ گیت‌وی (برنامه‌ای برای توسعهٔ سیستم حمل و نقل ونکوور با بودجهٔ ۳ میلیارد دلار که توسط دولت بریتیش کلمبیا طراحی و اجرا می‌شود) در چند سال آینده تکمیل خواهند شد.

تعداد دیگری روش‌های حمل و نقل شهری در ونکوور وجود دارند. خط راه‌آهن مسافربریِ سریع‌السیرِ درون‌شهری که از ایستگاه مرکزی پسفیک تا نقاط شرقی ادامه دارد، خط راه‌آهن آرمتراک کسکیدز که تا سیاتل و پورت‌لند امتداد دارد و همچنین خط راه‌آهن راکی ماونتینر از دیگر خطوط راه‌آهن شهری و بین شهری ونکوور هستند. کشتی‌های مسافری کوچکی در نهر فالس وجود دارند که مسافران را تا گرانویل آیلند، داون‌تاون (هستهٔ شهر) در ونکوور، و کیتسیلانو منتقل می‌کنند. ونکوور یک شبکهٔ شامل خطوط مختلف استاندارد برای دوچرخه را داراست که تمهیدات و تسهیلات منحصر بفردی را برای استفاده‌کنندگان از دوچرخه فراهم نموده‌است. رشد نرخ استفاده‌کنندگان از دوچرخه در ونکوور در سال‌های اخیر بی مانند و به شدت زیاد بوده‌است. سیستم اشتراک دوچرخه در ونکوور که موبی(Mobi) نام دارد در ژوئن ۲۰۱۶ افتتاح شده‌است.

فرودگاه بین‌المللی ونکوور(YVR)، واقع در سی‌آیلند در شهر ریچموند در جنوب ونکوور واقع شده‌است. فرودگاه ونکوور دومین فرودگاه شلوغ در کانادا و دومین دروازهٔ هوایی در غرب آمریکای شمالی برای مسافران بین‌المللی است. شرکت‌های بومیِ هلی‌جت و فلوت پلین پروازهای برنامه‌ریزی شده و منظم از بندر ونکوور و فرودگاه ونکوور در ترمینال جنوبی انجام می‌دهند. هم‌چنین دو ترمینال کشتی‌های کوچک بریتیش کلمبیا(BC Ferry) در ونکوور عضوی از سیستم حمل و نقل شهری هستند. یکی از این ترمینال‌ها در هورس‌شو بِی در وست ونکوور قرار دارد و دیگری در جنوب و در تواسن در دلتا قرار گرفته‌است.

پایداری شهری:

شهر ونکوور قدم‌های مثبتی برای تبدیل شدن به یک شهر پایدار برداشته‌است. ۹۳٪ از برقی که در شهر ونکوور استفاده می‌شود با منابع انرژی تجدیدپذیر همچون نیروی برق-آبی تولید می‌شود. شهر همچنین به‌طور گسترده فعالانه در تلاش بوده‌است تا به شهری سبزتر تبدیل شود. شهر ونکوور یک طرح اجرایی برنامه‌ریزی کرده‌است تا در سال ۲۰۲۰ به یک سلسله اهداف از پیش تعیین شده برسد؛ از جمله کاهش گازهای گلخانه‌ای، تشویق رشد شغل‌ها و کسب‌وکارهای سبز، ساخت‌وسازِ سبز و کاهش زبالهٔ شهری.

پیشگامی برای سبزترین شهر شدن:

طرح اجراییِ سبزترین شهر که به GCAP شناخته می‌شود یک طرحی نو و پیش‌گامانه برای پایداری شهری در ونکوور است. این طرح برای تبدیل ونکوور به سبزترین شهر جهان در سال ۲۰۲۰ تدوین شد. GCAP بر اساس تیم فعالیت‌های یک تیم اجرایی به نام سبزترین شهر در سال ۲۰۰۹ شکل گرفت که شهردار ونکوور گرگور رابرتسون یکی از رئسای این تیم به حساب می‌آمد. طرح GCAP توسط شورای شهر ونکوور در سال ۲۰۱۱ تصویب شد.

۹نکته جالب توجه درباره ونکوور:

۱٫ نام ونکوور برگرفته از نام کاپیتان نیروی دریایی انگلیس، جورج ونکوور، می باشد. جورج ونکوور اولین فرد ماجراجوی اروپایی بود که در سال ۱۷۹۲ به سواحل اقیانوس آرام قدم گذاشت.

۲٫ شهر ونکوور بعد از تورنتو و مونترال از بالاترین تولید ناخالص ملی در میان شهرهای کانادا برخوردار است.

۳٫ حدود ۴۰% از جمعیت شهر ونکوور در کشورهایی خارج از کانادا به دنیا آمده اند. افراد خارجی زیادی شهر ونکوور را به دلیل برخورداری از بالاترین شاخص های زندگی در مقایسه با بهترین شهرهای دنیا، برای زندگی انتخاب می کنند.

۴٫ شهر ونکوور گرمترین شهر کانادا به حساب می آید و تنها ۱۱ روز در طول سال در این شهر برف می بارد. زمستان های ونکوور به دلیل نزدیکی آن به اقیانوس آرام، معتدل است.

۵٫ ونکوور تنها شهر کانادا است که در تولیدات رادیویی و فیلم سازی هالیوود فعالیت دارد. این شهر از مکان ها و مناظری عالی برای عکاسی و مستندسازی برخوردار است.

۶٫ چهارمین کشتی کروز دنیا در شهر ونکوور واقع شده است. از ماه آوریل تا اکتبر، تعداد زیادی کشتی کروز از ونکوور به مقصد آلاسکا عزیمت می کنند.

/۷بندر ونکوور بزرگترین بندر کانادا است. بنابراین مسیر اصلی کشتیرانی برای محصولات صادراتی کانادا به حساب می آید.

۸٫ ونکوور هر ساله ۱۵ میلیون گردشگر را از سراسر جهان به خود جذب می کند.

۹٫ ونکوور مقصدی مناسب برای علاقمندان به ورزش اسکی است. از کوه های ونکوور که برای اسکی مناسب هستند می توان به کوه Grouse، کوه Seymour و کوه Cypress اشاره کرد.

جاذبه‌های گردشگری:

۱-پارک دکتر سان یات سن، باغ چینی سنتی (Dr. Sun Yat-Sen Garden):

پارک دکتر سان یات سن، اولین باغ به سبک امپراتوری مینگ است که در خارج از چین ساخته شده است و در محله ‌ی چینی ‌های ونکوور قرار دارد. ۵۲ تن از صنعتگران گل از شهر سوجو، چین در این پارک فعالیت می کنند تا تضمین کننده ی باغ چینی سنتی در پارک دکتر سان یات سن باشند. این باغ به افتخار و گرامیداشت اولین رئیس جمهور در جمهوری خلق چین نامگذاری شده است. با وجود اینکه این باغ در اواسط دهه ۱۹۸۰ ساخته شده است اما گردشگران با بازدید از این باغ سنتی به دوران قرن ۱۵ میلادی در چین می توانند سفر کنند. سنگ ها و صخره‌ های باغ از شهر سوجو، چین به ونکوور آورده شده اند. آب، گیاهان و سبک معماری بی نظیری با ترکیب در کنار هم، محیطی آرام بخش را در این شهر شلوغ به وجود آورده است. اندرونی و آلاچیق هایی در محوطه وجود دارند که گردشگران می توانند در آنها استراحت کرده، از حس زیبایی و فضای سنتی چینی لذت ببرند.

مهم ترین و محبوب ترین جاذبه ی گردشگری ونکوور پل معلق کاپیلانو می باشد که قدم زدن در منطقه ی جنگلی بر فراز این پل لذتی وصف ناپذیر برای گردشگران به همراه دارد. بازدیدکنندگان ۱۴۰ متر (۴۶۰ فوت) از پل معلق را با ارتفاع ۷۰ متری (۲۳۰ فوتی) بر فراز رودخانه ی کاپیلانو در جنگل های بارانی را با قدم زدن طی می کنند. همچنین گردشگرانی که به دنبال ماجراجویی می باشند می توانند از ناحیه ی کلیف واک یا صخره نوردی در صخره های گرانیتی و بر فراز درختان از ۷ پل معلق پر هیجان عبور کنند، این پل ها در ارتفاع ۳۰ متری (۱۰۰ فوتی) از سطح جنگل قرار دارند و با توقف در سکو ها از تماشای منظره ی زیبای جنگلی لذت ببرند. گردشگرانی که تفریح بدون هیجان را ترجیح می دهند بهتر است که از مسیر های زمینی عبور کرده و به تماشای پارک توتم رفته و از صنایع دستی سنتی سرخپوستان بومی های شمال غربی بازدید کنند. پل معلق کاپیلانو به عنوان مقصد توریستی معروفی در سطح جهان مطرح می باشد و گردشگران زیادی را از سراسر جهان برای تفریحی پر هیجان به سوی ونکوور جذب می کند. با بازدید از زیباترین و محبوب ترین جاذبه های گردشگری ونکوور خاطراتی به یاد ماندنی را ثبت خواهید کرد.