برنامه­‌ریزی کاربری زمین، تعیین­ کننده بسیاری از ابعاد گسترش و توسعه شهری در آینده شهرها بوده و می­‌تواند از چالشی‌­ترین بخش­‌های فرایند تهیه طرح­‌های جامع باشد. هرچند در فرایند تهیه طرح­‌های جامع شهری ایران، تلاش­هایی برای تعیین منطقی این سرانه‌­ها صورت گرفته، اما عمدتاً متکی بر متون غربی و یا براساس سلایق و تجارب حرفه­‌ای تهیه‌­کنندگان آنها و غالباً فاقد مبانی نظری بوده است. در این میان، می‌­توان رابطه سرانه کاربری­‌ها با اندازه شهر را در زمره مهم­‌ترین موضوعات مورد پژوهش منظور کرد. در این پژوهش، رابطه سرانه کاربری‌­ها با اندازه شهرها در تعداد ۴۰ طرح و با استفاده از روش­‌های کمی مورد تحلیل واقع شد. برای رابطه‌­های همبستگی، مدل‌سازی آماری از طریق تحلیل­‌های پیش­بینی و توابع منتخب آن صورت گرفت. بر اساس تحلیل انجام شده در خصوص رابطه همبستگی میان اندازه شهرها و سرانه کاربری‌­ها، مشخص گردید شیوه نظام­‌مندی برای اکثریت سرانه‌­ها وجود نداشته و سرانه و سهم کاربری­‌های شهری، لزوماً همسو عمل نکرده‌­اند. یافته‌­های این تحقیق می‌­تواند به عنوان چارچوبی برای تحلیل و ارزیابی سرانه‌­های پیشنهادی در طرح­‌های جامع شهری مورد استفاده قرار گیرد.