همواره یکی از مهم‌ترین چالش‌های سازندگان مجموعه‌های مسکونی بزرگ در نواحی درون شهری تجمیع قطعات کوچک اراضی شهری است. در این بین یکی از موانع اصلی در روند تجمیع زمین برای چنین پروژه‌های، افزایش هزینه ساخت و ساز به دلیل مشکلات و مسائل ناشی از سوداگری و احتکار زمین می‌باشد. به منظور کاهش هزینه تجمیع زمین، سازندگان و توسعه‌گران شهری آن دسته از اراضی را ترجیح می‌ٰدهند که دارای اندازه‌های ملکی بزرگ و تعدد مالکیت کمتری هستند. بدین ترتیب این پدیده گرایش سازندگان را به حومه‌های شهرها که در آن متوسط اندازه قطعات بزرگتر و تعداد مالکین کمتر هستند می‌کشاند. این مقاله در قالب یک بررسی مدل تحلیلی کمی در صدد تبیین رابطه بین احتکار زمین و گسترش پیرامونی شهرها می باشد. بررسی های نظری نشان می دهد که با بالا رفتن تعداد مالکین در مناطق درون شهری هزینه تمام شده به دلیل پدیده احتکار زمین و تاخیر در اتمام پروژه ها بسیار بالا رفته و همین امر بدل به یکی از عوامل گسترش فزاینده شهرها به لبه ها و مناطق پیرامونی شهرها می شود. فایل کامل این مقاله به صورت رایگان قابل دانلود است.
