رشد شهرنشینی و صنعت بر مبنای فن‌آوری جدید، امکانات تفریحی فراوانی را برای محیط شهری فراهم آورده است و شهروندان می‌توانند ساعات زیادی از اوقات فراغت خود را در انواع کلوپ‌ها، مراکز رایانه‌ای، باشگاه‌ها و… بگذرانند. با این وجود به دلیل ماهیت وجودی انسان و انس او با طبیعت، استفاده از محیط‌های طبیعی، فضای سبز و پارک‌ها همواره جذاب و دلخواه بوده است.  فراهم نمودن زندگی آرام، زیبا و سالم جهت رفاه شهروندان نیازمند تفکر و اندیشه‌ی خلاق آدمی است. خلق زیبایی، اندیشه‌ی زیبا می‌طلبد و اندیشه‌ی زیبا در فضایی زیبا خلق می‌گردد. گل‌های زینتی در گلدان‌های زیبا، صدای گوش نواز آب، سرسبزی درختان و چمن‌ها، نیمکت‌های راحت، تندیس‌های مناسب و… آرامش را در فضای پارک به ارمغان می‌آورند و ناهنجاری‌های شهری جای خود را به آسایش خیال می‌دهند. برای رسانیدن پارک‌های شهری به فضاهای مطلوب و به دور از هر گونه تنش و عناصر ناهنجار رعایت اصول و استانداردهایی ضروری به نظر می‌رسد. استانداردهایی در مورد نیمکت‌ها، آبخوری‌ها، روشنایی و … که ما را در رسیدن به اهداف اصلی برنامه‌ریزی شهری (سلامت، آسایش و زیبایی) کمک می‌نماید. گر‌چه فضاهای سبز بنا به موقعیت و اهمیت خود نقشی اساسی در حفظ تعادل ایفا می‌کنند اما به خودی خود نمی‌توانند از زیان‌هایی که فضای بیرون شهری را مورد تهاجم قرار می‌دهند جلوگیری کنند. با در نظر گرفتن این مسأله، روشن است که فضای سبز نمی‌تواند بدون یک برنامه‌ریزی کلی، کارایی لازم را علیه آلودگی محیط زیست داشته باشد. متأسفانه در پارک‌های حاشیه‌ی زاینده‌رود مسائل و مواردی به چشم می‌خورد که پائین‌تر از سطح استاندارد قرار دارند که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به اکثر سرویس‌های بهداشتی، آبخوری‌ها، وسایل بازی کودکان و … اشاره داشت.فایل کامل این مقاله به صورت رایگان قابل دانلود است.