مشکلات مربوط به سیاست شورای هنر، جدای از ترکیب ادعاهای اثبات نشدنی و ادراکات جهان هنر، شامل این موارد می شوند: اول اینکه سیاستهای این شورا برای کل طیف از احیای جامعه گرفته تا توسعه ی شرکتهای عظیم، بدون تمایز بین طمع شرکت ها و خیر عمومی، اعمال می شود؛ دوم اینکه چنین سیاست هایی برای هنر تجسمی و نقش واسطه ها ارجحیت قائل است، البته نه به اندازه ی پاسداران هنر که در تلاش هستند مصرف کننده هایی برای گونه ای از هنر بیابند که خودشان از آن لذت می برند، همچون ایجاد شغل برای مردمی که از جنس خودشان هستند؛ و سوم اینکه سیاستهای درصدی برای هنر از تفسیر تنگ نظرانه همچون راه اندازی هنر کاربردی یا عالی دائمی برای ساختمان های جدید، دفاع می کند. دو مسئله ی دیگر وجود دارد: فقدان تفکر بواسطه ی پرسش در باب ترغیب بهره گیری از فضای عمومی، و عدم وجود شواهد در مورد قائل شدن مزیت رقابتی برای توسعه. در ارزیابی شورای هنرها آمده است: ” هنر خوب استفاده ی عالی تر از مکان های عمومی را تشویق می کند و حس امنیت افراد را افزایش می دهد”؛ احتمالا امنیت تابعی از اعداد است، اما سوالاتی مبنی بر این وجود دارد که چه کسی مکانهای عمومی ایجاد می کند که مورد تشویق قرار گیرند، و می توان اینگونه عنوان کرد که تدارک محل استقرار مهمتر از هنر است. هنر در منظر عمومی یک حس اجتماعی، آسایش اقتصادی و فرهنگی بدست می دهد … همچنین ممکن است ارزش های زمین و بهای فروش یا اجاره ی توسعه را افزایش دهد؛ گزارش سال ۱۹۹۳ دانشگاه وستمینستر با عنوان هنر عمومی در مکانهای خصوصی، تا حد قابل قبولی این گفته را تأیید نمی کند. در حالیکه ۸۱ درصد از پاسخگویان شرکتهای بزرگی که تغییر مکان داده اند با این امر موافقند که هنر جایگاه توسعه را ارتقاء می دهد، در بین شش عامل هنر پنجمین عامل مؤثر در انتخاب ساختمان بود؛ خلاصه گزارش بدین ترتیب است که: ” ارتباط ضعیفی بین تصمیم ساکنان مبنی بر اجاره در یک دفتر توسعه و ارائه هنر عمومی وجود داشت”، اگرچه در حدود دو سوم پاسخگویان هنر را با جذابیت ساختمان مرتبط دانستند. به طور کلی ” ارزش افزوده ی ” هنر عمومی در توسعه ی املاک کم دوام به نظر می رسد، با این وجود طرحهایی همچون لندن داکلند (London Docklands) ، برودگیت (Broadgate) و خلیج کاردیف (Cardiff Bay) از هنر بهره گرفته اند. چنین طرحهایی علاوه بر ارائه ی حمایت موفق غیرمنتظره، انگیزه ای خاص در پرونده هایی ایجاد می کند که برای ساختمان های شخصی واقع در یک منطقه ی شهری تأسیس شده که از قبل دارای جاذبه ی فرهنگی بودند، اعمال نمی شوند، شاید به این دلیل که لغو گذشته ی موجود در توسعه ی جدید به ثبت قابل مشاهده ای از آینده یا حداقل چیزی مجزا نیاز دارد.