به طور کلى توسعه پایدار شهر مرهون تعاملات پایدار، سازنده و نظام‌وار انسان با انسان (در ابعاد مختلف) و انسان با محیط (در بعد طبیعى و اکولوژیکى) آن مىباشد.
تعاملاتى که بر اثر آن در طول زمان شهر، از نظر زیست محیطى قابل سکونت، از نظر اقتصادى با دوام، از نظر اجتماعى همبسته و از نظر کالبدى زیبا ودیدنى مىگردد.
براین اساس مقاله پیش رو بر آن است تا اثبات گر این واقعیت باشد که گردشگر به عنوان عنصرى هوشمند و انسانى و به منزله ورودى یک سیستم شهرى مىتواند موجب اثرات مثبتى در ابعاد مختلف مکانى – فضایى و زمینه ساز توسعه پایدار شهر گردد. ضمن اینکه شهر و مدیران شهرى نیز در ارتباطى متقابل و در راستاى بستر سازى مناسب جهت حداکثر بهره‌گیرى از مزایاى مذکور، ناگزیر از تأمین ساخت‌ها، زیر ساخت‌ها و تعریف کارکردهاى مناسب و متناسب در شهر و پسکرانه آن مىباشند.
– ایجاد یک باور ذهنى مناسب در میان مردم، برنامه‌ریزان و مدیران درخصوص نقش و اهمیت گردشگرى در توسعه پایدار شهر.
– تدوین ضوابط و تهیه طرحهاى هادى – جامع و یا ساختارى – راهبردى شهرها متناسب با نیاز فراغتى شهروندان و روحیه تنوع طلبى گردشگران.
– و سرانجام؛ تعهد اخلاقى و التزام عملى مدیران شهرى درتأمین منابع مالى و اجراى پروژههاى توریستى پیشنهادى در طرحهاى شهرى مصوب و تشکیل واحد گردشگرى شهرى در شهرداری‌ها.
سطوح سه گانه پیشنهادى این مقاله را در راستاى تبدیل یک محیط ادارکى (یک باور ذهنى) به یک محیط کارکردى یا (حقیقت عینى) و با آرمان دستیابى به توسعه پایدار شهر از منظر گردشگر و صنعت گردشگرى تشکیل مىدهد. فایل کامل این مقاله به صورت رایگان قابل دانلود است.
